Mimo osiemdziesięcioletniej tradycji, powszechnego zainteresowania problemem trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci, prowadzenia wielu badań i dużej już liczby publikacji, co świadczy o nieustannym wzroście wiedzy w tej dziedzinie, istnieje jeszcze sporo kwestii spornych wymagających wyjaśniania. H. Spionek (1973, s. 222) rozpatruje trudności w czytaniu i pisaniu na szerszym tle zaburzeń rozwoju psychomotorycznego dziecka, a mianowicie jako zaburzenia rytmu rozwoju. Patomechanizm trudności w czytaniu i pisaniu rozumie jako wybiórcze zaburzenia funkcji’korowych części analizatora słuchowego, wzrokowego i kinestetyczno- -ruchowego pod postacią parcjalnych (fragmentarycznych) deficytów rozwojowych. Do zaburzeń o charakterze dysleksji i dysgrafii proponuje zaliczać „wyłącznie takie trudności w czytaniu i pisaniu, które są spowodowane deficytami rozwoju funkcji percepcyjno-motorycznych, obliczanymi w stosunku do wieku dziecka, a ocenianymi również w relacji do jego ogólnego poziomu umysłowego.
