Dzieci te stają się znerwicowane, trudne do leczenia i niepodatne na oddziaływanie pedagogiczne, trafiają do poradni i klinik psychiatrycznych. U niektórych dzieci obserwuje się postawy aspołeczne”. Dzieci ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu nie mieszczą się dotychczas w żadnych ramach organizacyjnych naszego szkolnictwa: nie kwilifikują się do szkoły specjalnej, ale i nie uzyskują powodzenia w szkole normalnej. Na ogół szkolnictwo słabo orientuje się w tych problemach i dlatego w dostateczny sposób nie zabezpiecza specjalistycznej opieki dzieciom z tymi trudnościami. Zrozumiała jest zatem konieczność podjęcia w Polsce szerokich badań nad problemem trudności w czytaniu i pisaniu. Badania takie mają nie tylko kliniczne znaczenie dla diagnostyki i terapii, ale są także przydatne dla dydaktyki języka polskiego w szkole podstawowej, przez pogłębianie wiedzy na temat neurofizjologicznych podstaw procesu czytania i pisania.
