Zaburzenia rozwoju mowy mogą być spowodowane czynnikami egzo- i endogennymi. Spośród tych ostatnich w grę wchodzić mogą wszystkie wymienione typy. Osobliwością wieku rozwojowego dla wykształcania się funkcji mownych jest złożoność czynników, które mogą prowadzić do zaburzeń mowy, stąd też i niemałe trudności diagnostyczne w określeniu rzeczywistych przyczyn i kwalifikacji stanu mowy. Przykładem trudności w diagnozowaniu jest określenie zaburzenia mowy jako afatycznego lub alalicznego. Wrodzone zaburzenia mowy, nazywane też czasami urodzoną afazją rozwojową, są najrzadziej spotykanym rodzajem zaburzeń mowy u dzieci. Składają się na nie zaburzenia mowy polegające na opóźnieniu i nieprawidłowym jej rozwoju. Wyrażać się one mogą jedynie nieprawidłowym rozwojem ekspresji słownej, przy zachowanym rozumieniu mowy (afazja ekspresyjna), bądź jednoczesnym zaburzeniem rozumienia i wypowiadania słów (afazja recepcyjno-ekspre- syjna).
