Zaburzenia mowy u dzieci do czwartego roku życia mają częściej charakter zaburzeń recepcyjno-ekspresyjnych i są przeważnie następstwem uszkodzenia obu półkul mózgu. U dzieci starszych nie ma wyraźnej różnicy w częstości występowania zaburzeń ekspresji słownej i zaburzeń typu mieszanego. Najcięższą postać zaburzeń mowy stanowią zaburzenia miesza (recepcyjno-ekspresyjne), których ustępowanie we wszystkich przypadkach było najwolniejsze. Rehabilitacja mowy wpływa na szybsze ustępowanie zaburzeń ekspresji słownej, natomiast w przypadkach zaburzeń mowy o typie mieszanym znaczenie jej jest problematyczne. Badania nad niedokształceniami mowy typu afatycznego u dzieci przeprowadziła też Z. Kordyl (1965).
