W literaturze przedmiotu, jak i w praktyce diagnostyczno- -reedukacyjnej ustalił się ogólny podział zaburzeń mowy zdeterminowany pochodzeniem przyczyn je powodujących.Przy braku uszkodzeń anatomicznych występujące zaburzenia mowy określa się jako zewnątrzpochodne (egzogenne, środowiskowe). Przy patomorfologii i patofizjologii mózgowia zaburzenia mowy mają charakter wewnątrzpochodny (endogenny). (Zaburzenia mowy środowiskowe omówione zostaną w rozdziale III części szczegółowej niniejszej pracy). Zajmiemy się zaburzeniami mowy pochodzenia endogennego. Nie tworzą one jednolitej grupy etiopatogennej. Zalicza się do niej zaburzenia powstające w wyniku:uszkodzeń struktur korowych mózgowia — afazjaj,uszkodzeń struktur obwodowych — dysglosja i dysartria (anar- tria);opóźnień w rozwoju struktur mózgowia — dyslalia (alalia);uszkodzeń mózgowia lub dysfunkcji czynnościowych (nerwice — jąkanie, mutyzm, afonia);upośledzeń umysłowych — oligofazja, schizofazja (por. I. Styczek, 1979).
