Natomiast R, Tisso (1975) przeprowadził analizę agramatyzmów na podstawie teorii syntaktycznej Martineta, wydzielającej dwie klasy znaków (leksemy i morfemy) i trzy typy zaznaczania stosunków między elementami mowy. W świetle tej teorii agramatyzm przejawia się w deficycie wyznaczników werbalnych.Jednocześnie obserwuje się tendencję do formalizacji, do ilościowej analizy zaburzeń gramatyki mowy. Wyraża się to w szeroko rozpowszechnionej metodzie opracowywania statystycznego ujawnionych agramatyzmów. Ten sposób interpretowania zjawisk agramatyzmu w afazji nazwać można „objawowym”.Zwykle faktografię agramatyzmów łączy się z wybraną teorią lingwistyczną. Faktografia ta obejmuje symptomy w zakresie części mowy, a więc brak lub redukcję słów funkcyjnych (spójników, przyimków, zaimków względnych), redukcję zaimków, nadmiar rzeczowników i sprowadzenie frazy do grupy nominalnej.
