Pierwsze lata nauki języka polskiego w szkole są związane ścisłe z problemem kształcenia umiejętności czytania i pisania. Opanowanie analizy i syntezy kodu graficznego jest dla dalszego rozwoju ucznia rzeczą pierwszorzędnej wagi. Wśród uczniów mających niepowodzenia w szkole liczną grupę stanowią ci, którym czytanie i pisanie sprawia duże trudności (por. J. Jaklewicz, M. Bogdanowicz, D. Męcik, 1975). Aspekty psychologiczne i pedagogiczne dysleksji (zaburzenie czytania) i dysortografii (zaburzenie pisania) omawia w swej pracy M. Bogdanowicz (1978, s. 5). Przytoczymy fragmenty tej pracy jako aktualny głos w ciągle aktualnej dyskusji. ,,Wiele dzieci nie nadąża z opanowaniem czytania i pisania w tempie przewidzianym programem szkolnym. Przy stosowaniu konwencjonalnych metod nauczania, w grupie tej spotykamy dzieci z ogólnie obniżonym poziomem, rozwoju umysłowego, u których kłopoty z czytaniem i pisaniem są jednym z wielu przejawów trudności w przyswajaniu materiału szkolnego. Inną grupę stanowią dzieci źle czytające i piszące o prawidłowym rozwoju umysłowym.