Z traktowania agramatyzmu jako trudności lingwistycznej wypływa tendencja niektórych badaczy do zwracania się w kierunku lingwistyki i psycholingwistyki. H. Hecaen (1972) na przykład wykorzystuje dla interpretacji agramatyzmów model składników bezpośrednich V. Yng- ve ego. W świetle tego modelu agramatyzm jest defektem na poziomie składników bezpośrednich frazy. H. Goodglass (1965) z kolei posługuje się modelem teorii transformacyjnej N. Chomskyego, stawiając hipotezę „logicznej hierarchii złożoności operacji gramatycznych”, która ma wpłynąć zarówno na wrażliwość na zaburzenia pewnych konstrukcji w afazji, jak i na kolejność ich opanowywania przez dzieci. H. Goodglass badał tę hierarchię metodą powtarzania i uzyskał dane do sformułowania wniosku o „stabilnej hierarchii trudności zadań gramatycznych”, niezależnej od formy afazji, a odpowiadającej kolejności opanowywania tych konstrukcji przez dzieci.
