Na podobne zjawisko wtórnego obniżenia sprawności intelektualnej wskutek zaburzeń sfery emocjonalnej uczniów wskazywała M. Tyszkowa (1964) w pracy Czynniki determinujące pracę szkolną dziecka. Nic też dziwnego, że niektórzy autorzy (np. Bielicka, 1967) zwracają uwagę na niebezpieczeństwo utrwalania się zaburzeń emocjonalnych i niewłaściwych postaw. Wskazują oni na trwanie tych wtórnych zaburzeń osobowości nawet wówczas, gdy podstawowe zaburzenia (zaburzenia funkcji percepcyjno-motorycznych) i trudności w nauce ustąpią w wyniku ćwiczeń korekcyjnych. Jak wykazała analiza wszystkich badanych przypadków, tylko nieliczni rodzice orientowali się w specyfice trudności swego dziecka. W żadnym wypadku szkoła nie wykazała znajomości tych problemów.
