Zajmują się wyłącznie typologią językoznawczą zaburzonych funkcji. Próbą połączenia obrazu lingwistycznego z mózgowiem są koncepcje neurolingwistyczne, wykorzystujące psycholingwistyczne teorie programowania wypowiedzi słownej zarówno w produkcji, jak i odbiorze (por. A. R. Łuria, 1975). W wyborze zaburzeń afatycznych, typu nominacja, agramatyzm, akalkulia, kierowaliśmy się ich złożonością jak również tym, że wokół nich narosła już spora ilość dyskusyjnej literatury, a problem nie we wszystkich aspektach został rozwiązany. Szczególną osobliwością zaburzeń jest to, że nie wiążą się wyłącznie z którymkolwiek typem afazji, mają charakter ogólnoafatyczny i z tych względów są dobrą ilustracją klinicznych problemów mowy. W przedstawieniu spornej problematyki pomocne okażą się odniesienia do koncepcji psycho- i neurolingwistycznych.
