Dla chorego nie istnieją synonimy i heteronimy; zamiast nazywać definiuje on przez przyległość, bo te rodzaje związków nie zostały zakłócone. A więc mówi „do pisania” zamiast „ołówek”, lub też wyraża się za pomocą metonimii, np. szyba zamiast okno. Afatyczne upośledzenie czynności nazywania jest w gruncie rzeczy utratą funkcji metalingwistycznej (związanej z kodem). Chory nie jest zdolny do mówienia zdań orzekających definiująco w rodzaju: „to jest ołówek”, ponieważ są to twierdzenia metajęzykowe, które w pełnym brzmieniu wyglądałyby tak: „W używanym przez nas kodzie nazwą wskazanego przedmiotu jest ołówek” (op. cit. s. 10 – 12). Koncepcje językoznawcze nie odnoszą przedmiotu swych obserwacji co struktury anatomiczno-fizjologicznej.
