Jąkanie jest jednym z najbardziej złożonych i długotrwałych zaburzeń. Charakteryzuje się ono zaburzeniem tempa i płynności mowy ekspresyjnej z istotnym zaburzeniem jej funkcji komunikacyjnej. Historia systematycznych badań jąkania zaczyna się w wiekuj XIX. Główną zasługą powstałych wówczas prac było zwrócenie uwagi na konieczność wczesnego leczenia tego zaburzenia, tj. już we wczesnym dzieciństwie. Aktualną publikacją na ten temat jest praca zbiorowa uczonych radzieckich i niemieckich pt. Jąkanie (1978). W analizie mechanizmów patofizjologicznych jąkania autorzy wspomnianej monografii posłużyli się badaniem elektromiogramów dzieci zdrowych sześcioletnich. Zauważono w rysunku skurczu i parametrach czasowych mięśni aparatu artykulacyjnego dostatecznie wyraźną stabilność, co świadczyć by mogło o tym, że w normie u 5 – 6-latków wykształcają się podstawowe parametry aferentne funkcjonalnego systemu mowy.
