Przedmiot języka ma swoją specyfikę strukturalną, wyodrębniającą go ze wszystkich innych przedmiotów nauczania. Cecha ta wymaga od nas zastosowania w nauce języka także specyficznej metodyki nauczania. Metodyka ta ma wprawdzie pewne cechy wspólne z dydaktyką ogólną, lecz obok tego ma swoją wyraźną specyfikę. Specyfikę tę dojrzało językoznawstwo współczesne. Musi się do niej stosować także psychologia jako nauka mająca dużo do powiedzenia w procesie nauczania i uczenia się. Metodyka nauczania języków obcych jako specyficzna gałąź dydaktyki ogólnej została wypracowana przez językoznawstwo strukturalne. W ten sposób powstała ostatnio i rozwinęła się tak zwana lingwistyczna teoria nauczania języków obcych. Teoria ta zyskała w wielkim stopniu potwierdzenie w praktyce”. (L. Zabrocki, 1966, s. 74).
